boekrecensie

Het jaar van de uil

Het jaar van de uil lag al enige tijd op mijn leestafel. Door een verkeerde oogmeting met foute glazen als gevolg, kon ik maanden bijna niet lezen. Af en toe een kwartier en dan branden de ogen als kooltjes in mijn hoofd. Nadat ik dit weekend de lang verwachte nieuwe glazen kreeg, was het tijd voor de uil. Pascale Bruinen neemt je in haar tweede boek mee in het levensverhaal van haar vader. Hun sterke relatie en vooral het naderde afscheid maakt ‘Het jaar van de uil’ tot een bijzonder persoonlijk relaas. Een verhaal over verlies, verwondering en veerkracht. Pascale geeft je een inkijkje in haar spirituele ervaringen. In dit geburen speelt een uil een magische rol. Na het lezen branden mijn ogen opnieuw, maar nu van intense ontroering.

Genieten van Letterkunst

Op dit blog neem ik je mee op mijn verkenningen door musea, bezoekjes aan tentoonstellingen en kunstevenementen. Kunst is mijn leidraad. Naast o.a. beeldende kunst en fotografie beweeg ik me dit keer op het pad van de letterkunst. Want ook een mooi boek is kunst. Het jaar van de uil, maakte op mij diepe indruk, en daarom wil ik het graag met je delen.

Van gesloten oester naar open boek

Pascale Bruinen, begon haar carrière in de juridische wereld. De eerste negen jaar als advocaat en daarna zeventien jaar als officier van Justitie. Er knaagde iets, ondanks de energie die ze voelde als ze echt kon bijdragen aan de positie van de zwakke medemens in onze samenleving. Ze ging op zoek naar de oorzaak van dit onrustige gevoel en ontdekte dat schrijven haar tomeloze energie gaf. Bij het ambt van Officier van Justitie hoort een leven als een oester, informatie moet veilig bij je zijn, maar als die geslotenheid niet echt bij je persoonlijkheid past, gaat het aan je knagen. Zo werd schrijven een uitlaatklep, ook al begon ze met columns over haar werkervaringen binnen de wereld die justitie heet. Net als miljoenen Nederlanders droomde Pascale ervan ooit een boek te publiceren. Deze wens ging in vervulling met de bundeling van haar columns in ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’ (Uitgeverij De Fontein, 2015). De schrijvende oester werd een open boek met het verschijnen van haar tweede werk ‘Het jaar van de uil’ (Kosmos, 2016).

Het jaar van de uil 

Als haar vader en moeder na een vol en energiek leven, de ouderlijke woning moeten inwisselen voor een appartement in een verzorgingshuis, begint er een nieuwe periode in Pascale’s leven. Ze voelt het nadere afscheid van haar vader, maar wil niet toegeven aan dit gevoel. Na enkele maanden samen van het appartement te hebben genoten, heeft vader meer zorg nodig en moet hij noodgedwongen de nacht doorbrengen op de verpleegafdeling. Na 66 jaar huwelijk, slaapt het echtpaar Bruinen figuurlijk nog wel onder hetzelfde dak, maar delen ze het vertrouwde bed niet meer. Hoofdstukken waarin Pascale je meeneemt naar haar jeugdjaren, worden afgewisseld met het leven van alle dag rondom het nadere afscheid van haar vader. Pascale vindt zich zelf een echt vaderskind en laat ons dat meevoelen in haar jeugdherinneringen. Warme en liefdevolle verhalen. Als haar vader op 30 december 2012 overlijdt, is Pascale ontroostbaar. Er komt zelfs een ongekende boze kracht in haar naar boven, met felle uithalen tot gevolg.

Kwetsbaarheid een teken van kracht

Als ze op de avond na de crematie een excuusbrief schrijft aan de dame van de uitvaartorganisatie, krijgt ze een bijzonder antwoord terug. Ze wordt overspoeld door een gevoel van dankbaarheid als ze beseft dat het tonen van kwetsbaarheid geen teken is van zwakte, maar juist getuigt van kracht durf en moed. Ze blijft maar door gan met werken. Pascale denkt zelf dat dit beste remedie voor haar is om te gaan met dit grote persoonlijke verlies. Uiteindelijk wordt ze ziek en lijkt ze af te glijden in de donkere kelders van een depressie. Als ze bij een vriendin thee gaat drinken, valt haar oog op een uil in de keuken. Pascale’s gedachten dwalen af naar haar vader, die ooit een uil van haar moeder had gekregen. Daarna stapelen de ontmoetingen met uilen zich op en groeit de wens om een levende uil in de Catalpa-boom in haar achtertuin te zien. Deze wens gaat haar gedachten beheersen. Haar omgeving waarschuwt haar soms voorzichtig dat dit geen reële gedachte is. Zonder dat ze zich er van bewust is, zet de Wet van de Aantrekkingskracht zich in werking.

De Wet van de Aantrekkingskracht

Pascale had door de boeken van Martha Beck en Deepack Chopra al kennis gemaakt met het fenomeen De Wet van de Aantrekkingskracht. Nadat ze een echte uil in haar tuin had gezien, en oogcontact had gemaakt met het dier, veranderde er iets in haar. Ze pakte de boeken er nog eens bij en herlas de passages die ze eerder had voorzien van een gele memo sticker. De fases die worden beschreven op de weg van en diep verlangen naar tastbare werkelijkheid, klopten met haar persoonlijke ervaringen. Als een advocaat die op zoek is naar de juiste informatie, bewijzen en verklaringen, begint Pascale aan een nieuwe speurtocht. Ze zoekt alle ingrediënten bijeen ter voorbereiding op een nieuwe reis. Ze begint aan een nieuw en groot avontuur, en begint de lange reis van haar hoofd naar haar hart. Ook deze ervaringen deelt ze openhartig. Het gevolg is dat ze uiteindelijk haar zekere baan bij Justitie inruilt voor een nieuw, misschien onzeker, bestaan van schrijver. In deze nieuwe fase in haar leven is de Wet van de Aantrekkingskracht haar kompas. Een van de fysieke resultaten hiervan is het boek dat ik in dit blog artikel met je wil delen. De nieuwe glazen in mijn bril maakten het mogelijk dat ik Het jaar van de uil,  in één weekend heb uitgelezen.

Het jaar van de Uil – Pascale Bruinen
Uitgeverij Kosmos – 2016
208 pagina’s € 17,99
ISDN 9789021563510

Wil je nog meer weten en lezen over Pascale Bruinen, volg dan hier haar blog.

Tijdens de boekpresentatie waren twee echte uilen aanwezig.

© tekst Wilma Lankhorst
 afbeeldingen van de uilen uit de privé collectie Pascale bruinen
 © schilderij van de witte uil met dank aan Dorien Plaat